Jedna z podatniczek wystąpiła do organu podatkowego z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej w odniesieniu do podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie darowizny znaku towarowego na rzecz osoby najbliższej, tj. małżonka. Zdaniem wnioskodawczyni – podstawą opodatkowania VAT w przypadku nieodpłatnego przekazania na rzecz męża prawa ochronnego na znak towarowy winne być jedynie faktyczne wydatki poniesione w związku z uzyskaniem takiego prawa, a nie także osobiste starania i nakład pracy. Podatniczka swoje stanowisko uzasadniła tym, że do kosztów można zaliczyć jedynie pomniejszenie majątku (aktywów) podatnika, co z kolei trudno przełożyć na poświęcony czas i nakład osobistej pracy na wytworzenie danego znaku towarowego. Wnioskodawczyni powołała się także na art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który niejako definiował pojęcie związane z kosztem wytworzenia i potwierdzał, że „do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci (…)”.
Z takim stanowiskiem nie zgodził się organ podatkowy, który jednoznacznie stwierdził, że praca własna wnioskodawczyni powinna być wliczona do podstawy opodatkowania VAT, a tym samym jej stanowisko jest nieprawidłowe.
Odwołując się od takiej interpretacji sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który w wyroku z dnia 21 czerwca 2017 roku (sygn. akt III SA/Gl 252/17) zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawczyni i wskazał, że osobiste starania i nakład pracy na powstanie znaku towarowego nie powinny wchodzić w podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Organy podatkowe nie dawały jednak za wygraną i wyniku skargi kasacyjnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej sprawa ostatecznie trafiła do NSA.
Przy rozpoznawaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę na istotną kwestię, a mianowicie fakt, że znak towarowy został wytworzony przez wnioskodawczynię, a następnie podarowany jej mężowi na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Kolejno, sąd podkreślił, że istotnymi dla zakończenia sporu interpretacyjnego jest krajowy art. 29 a ust. 5 ustawy o VAT oraz unijny art. 75 Dyrektywy 112. W rezultacie, podstawą rozstrzygnięcia jest prawidłowe zdefiniowanie pojęcia wydatku i w rezultacie stwierdzenie, czy nakład własnej pracy mieści się w zakresie tego pojęcia. Tym samym, po analizie przepisów, zdaniem NSA osobisty nakład pracy podatniczki nie może być utożsamiany z wydatkiem tj. rozchodem środków pieniężnych.
Mając na względzie powyższe, wyrokiem z dnia 25 lutego 2020 roku (sygn. akt I FSK 1574/17) Naczelny Sąd Administracyjny podzielił pogląd wnioskodawczyni i WSA.
Wypełnij formularz, a my odezwiemy się do Ciebie w ciągu najbliższych … z wstępną wyceną.
